Τα νευροϊνίδια (neurofilaments) αποτελούν έναν από τους βασικότερους δομικούς άξονες του νευρικού συστήματος και έχουν αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια σε έναν από τους πιο σημαντικούς βιοδείκτες νευροεκφύλισης. Αποτελούν μέρος του κυτταροσκελετού των νευρώνων και έχουν κρίσιμο ρόλο στη διατήρηση του σχήματος, της αντοχής και της λειτουργικότητας των νευραξόνων – δηλαδή των «καλωδίων» μέσω των οποίων μεταδίδονται τα νευρικά σήματα. Τα νευροϊνίδια σχηματίζονται από τρεις κύριες υποομάδες πρωτεϊνών: τα ελαφρά (NfL), τα μεσαία (NfM) και τα βαριά (NfH). Κάθε μία από αυτές συμβάλλει στη σταθερότητα και την ευκαμψία του νευράξονα. Όταν ένας νευράξονας τραυματίζεται ή εκφυλίζεται – είτε λόγω φλεγμονής, είτε λόγω τραυματισμού, είτε λόγω νευροεκφυλιστικής νόσου – τα νευροϊνίδια απελευθερώνονται στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό και, σε μικρότερο βαθμό, στο αίμα. Αυτή η αύξηση μπορεί πλέον να μετρηθεί με εξαιρετικά ευαίσθητες τεχνικές, επιτρέποντας την ποσοτικοποίηση της νευροαξονικής βλάβης. Η μέτρηση των νευροϊνιδίων, και ιδιαίτερα του κλάσματος NfL, έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αξιολογούμε πολλές νευρολογικές παθήσεις. Στη σκλήρυνση κατά πλάκας, τα νευροϊνίδια λειτουργούν ως δείκτης ενεργότητας και προόδου της νόσου. Υψηλές τιμές υποδεικνύουν αυξημένη φλεγμονώδη και νευροεκφυλιστική δραστηριότητα, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου ο ασθενής δεν εμφανίζει εμφανή συμπτώματα ή όταν η μαγνητική τομογραφία δεν δείχνει νέες βλάβες. Αυτό δίνει τη δυνατότητα πιο έγκαιρης και ακριβούς θεραπευτικής παρέμβασης. Σε νευροεκφυλιστικές παθήσεις, όπως η αμυοτροφική πλάγια σκλήρυνση (ALS), η νόσος Alzheimer και άλλες μορφές άνοιας, τα νευροϊνίδια έχουν ιδιαίτερη σημασία ως δείκτες προόδου της νευροαξονικής απώλειας. Οι τιμές τους συχνά αντικατοπτρίζουν το ρυθμό επιδείνωσης, βοηθώντας στην παρακολούθηση της πορείας της νόσου και την αξιολόγηση της ανταπόκρισης σε θεραπευτικές παρεμβάσεις. Επιπλέον, σε περιπτώσεις τραυματισμών του κεντρικού νευρικού συστήματος, όπως κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις ή μετα-τραυματική εγκεφαλοπάθεια, η αύξηση των νευροϊνιδίων μπορεί να δείξει το βαθμό της αξονικής βλάβης. Η δυνατότητα μέτρησης των νευροϊνιδίων στο αίμα (και όχι μόνο στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό) αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες εξελίξεις των τελευταίων ετών. Αποτελεί βιοδείκτη νευρωνικής βλάβης, με δυνατότητα πρώιμης διάγνωσης, πρόγνωσης και παρακολούθησης της πορείας πολλών νευρολογικών νοσημάτων. Μέσω εξαιρετικά ευαίσθητων αναλυτικών τεχνικών, όπως η μέθοδος Simoa, μπορούμε πλέον να έχουμε γρήγορη, μη επεμβατική και αξιόπιστη εκτίμηση της νευροαξονικής βλάβης. Αυτό όχι μόνο διευκολύνει τον τακτικό έλεγχο των ασθενών, αλλά καθιστά τον βιοδείκτη διαθέσιμο σε πολύ μεγαλύτερη κλινική κλίμακα. Πρακτικά, η μέτρηση των νευροϊνιδίων χρησιμοποιείται από τον κλινικό νευρολόγο για: Διάγνωση ή υποστήριξη της διάγνωσης σε παθήσεις όπου η νευροεκφύλιση είναι κεντρικό στοιχείο. Παρακολούθηση της θεραπευτικής ανταπόκρισης, π.χ. στη σκλήρυνση κατά πλάκας όταν εφαρμόζονται τροποποιητικές θεραπείες. Αξιολόγηση της πρόγνωσης, ιδιαίτερα σε προοδευτικές νευρολογικές νόσους. Εκτίμηση της βαρύτητας μετά από τραυματισμό του νευρικού συστήματος. Εν ολίγοις, τα νευροϊνίδια αποτελούν σήμερα έναν από τους πιο αξιόπιστους και ευαίσθητους δείκτες νευροαξονικής βλάβης. Η αξιοποίησή τους προσφέρει στον σύγχρονο νευρολόγο πολύτιμη πληροφορία για την έγκαιρη διάγνωση, την ακριβέστερη παρακολούθηση και την καλύτερη θεραπευτική καθοδήγηση των ασθενών. #neurofilaments

Το σύνδρομο ορθοστατικής ταχυκαρδίας (POTS, Postural Orthostatic Tachycardia Syndrome) είναι μια διαταραχή του αυτόνομου νευρικού συστήματος που χαρακτηρίζεται από σημαντική αύξηση των καρδιακών παλμών κατά την ορθοστασία, χωρίς συνοδό υπόταση. Ο νευρολόγος μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διάγνωση και διαχείριση του POTS, ιδιαίτερα επειδή το πρόβλημα σχετίζεται με δυσλειτουργία του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Πώς μπορεί να βοηθήσει ο νευρολόγος - Διαγνωστική προσέγγιση: Εκτελεί ή παραπέμπει για ειδικές εξετάσεις αυτόνομου νευρικού συστήματος (π.χ. tilt table test, καρδιολογική αξιολόγηση με παρακολούθηση πίεσης/σφυγμού). Διαχωρίζει το POTS από άλλες νευρολογικές ή καρδιολογικές καταστάσεις με παρόμοια συμπτώματα (π.χ. νευροκαρδιογενή συγκοπή, αγχώδεις διαταραχές, μυασθένεια). Αντιμετώπιση συμπτωμάτων: Προτείνει φαρμακευτική αγωγή όταν χρειάζεται, ανάλογα με την έκφραση των συμπτωμάτων και τις συνοδές καταστάσεις. Βοηθά στην αναγνώριση και διαχείριση συμπτωμάτων όπως κόπωση, εγκεφαλική "ομίχλη" (brain fog), τρόμος ή ζάλη. Συνεργασία με άλλες ειδικότητες: Συνεργάζεται με καρδιολόγο, ενδοκρινολόγο, ρευματολόγο ή ειδικό αυτόνομης νευρολογίας, καθώς πολλές φορές το POTS συνυπάρχει με άλλες παθήσεις (π.χ. Ehlers-Danlos syndrome, σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, αυτοάνοσα νοσήματα). Καθοδήγηση μη φαρμακευτικής αντιμετώπισης: Ενημερώνει για αλλαγές στον τρόπο ζωής: αυξημένη πρόσληψη υγρών και άλατος, σταδιακή άσκηση, χρήση καλτσών συμπίεσης, αποφυγή παρατεταμένης ορθοστασίας. Υποστήριξη για ψυχολογική επιβάρυνση: Αναγνωρίζει ότι το POTS συχνά συνοδεύεται από άγχος ή κατάθλιψη και υποστηρίζει τον ασθενή με κατάλληλες θεραπείες.

Ομιλία του Νευρολόγου κ. Καραγιώργη στο 16ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ελληνικής Εταιρίας Κεφαλαλγίας 13-15 Μαρτίου 2025 | Domotel Xenia Volos Hotel, Βόλος Τα νέα βιολογικά φάρμακα λειτουργούν προφυλακτικά, στοχεύοντας στην μείωση των επιπέδων του CGRP, την επαναφορά του σε φυσιολογικά επίπεδα και την ανακούφιση από την ημικρανία.

Σύντομο video με απαντήσεις από τον Νευρολόγο - Στρατιωτικό Ιατρό κ. Καραγιώργη Γεώργιο MD, MSc #Botoxmigraine

Η Mυασθένεια Gravis είναι μία χρόνια αυτοάνοση, νευρομυϊκή νόσος που οφείλεται στην καταστροφή των υποδοχέων των νευροδιαβιβαστών των μυϊκών κυττάρων από το ανοσοποιητικό σύστημα, με αποτέλεσμα την δυσκολία ή την αδυναμία μετάδοσης της νευρικής διέγερσης από την απόληξη του κινητικού νεύρου στον μυ. Εμφανίζεται σε ποσοστό 0,02 - 0,03 % στον γενικό πληθυσμό και προσβάλει όλες τις ηλικίες ανεξαιρέτως. myasthenia gravis Ποια είναι τα συμπτώματα της Μυασθένειας Gravis Η Mυασθένεια Gravis προκαλεί διαφόρους βαθμούς αδυναμίας στους σκελετικούς μύες και από τους γνωστότερους ασθενείς της νόσου ήταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Συνήθως τα συμπτώματα της νόσου παρουσιάζονται αιφνίδια και ανάλογα με την μυϊκή ομάδα που θα προσβληθεί μπορεί να εμφανιστούν: διπλωπία, βλεφαρόπτωση, αδυναμία σύγκλεισης των βλεφάρων, δυσκολία στην ομιλία, δυσκολία στο μάσημα, δυσκολία στην κατάποση, δυσκολία στην αναπνοή, δυσκολία στο περπάτημα, γενικευμένη μυϊκή αδυναμία και κόπωση.   Τι προκαλεί την Μυασθένεια Gravis Μεγάλο ποσοστό εμφάνισης της νόσου συνδέεται με την υπερπλασία του θύμου αδένα ή την ανάπτυξη όγκου σε αυτόν. Ωστόσο η νόσος μπορεί να πυροδοτηθεί από μία λοίμωξη, από έναν τραυματισμό, ακόμη και από το στρες.   Πως γίνεται η διάγνωση της Μυασθένειας Gravis Η διάγνωση γίνεται από τον νευρολόγο βάσει του ιστορικού και της κλινικής εξέτασης του ασθενούς. Για την αξιολόγηση της νόσου ο νευρολόγος θα παραπέμψει τον ασθενή σε αιματολογικές εξετάσεις, αξονική και μαγνητική τομογραφία θώρακος και ηλεκτρομυογράφημα.   Ποια είναι η πρόγνωση του ασθενούς με Μυασθένεια Gravis Στην εποχή μας η νόσος αντιμετωπίζεται επαρκώς και πολύ σπάνια επιφέρει θνητότητα. Με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, όλοι σχεδόν οι ασθενείς απολαμβάνουν μία φυσιολογική ζωή.   Ποια είναι η θεραπεία της Μυασθένειας Gravis Αν η νόσος οφείλεται σε υπερπλασία του θύμου αδένα ο ασθενής θα πρέπει να υποβληθεί σε χειρουργική αφαίρεση του θύμου αδένα που βελτιώνει την σταθεροποίηση της νόσου. Οι φαρμακευτικές αγωγές που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της Μυασθένειας Gravis είναι: οι ανοσοτροποποιητικές αγωγές με φάρμακα όπως η κορτιζόνη, η αζαθειοπρίνη, η μυκοφαινολάτη, κ.α. η πλασμαφαίρεση οι αναστολείς χολινεστεράσης το Vyvgart (efrartigimod), μονοκλωνικό αντίσωμα FcRn, που κυκλοφορεί στην Ελλάδα και έχει δώσει πολύ καλά θεραπευτικά αποτελέσματα το Bekemv (eculizumab), C5 μονοκλωνικό αντίσωμα, που κυκλοφορεί στην Ελλάδα και έχει δώσει πολύ καλά θεραπευτικά αποτελέσματα το Rystiggo (rozanolixizumab), μονοκλωνικό αντίσωμα FcRn, που κυκλοφορεί στην Ελλάδα και έχει δώσει πολύ καλά θεραπευτικά αποτελέσματα   Παράλληλα ο νευρολόγος θα δώσει ειδικές οδηγίες στον ασθενή για περιορισμό ορισμένων παραγόντων κινδύνου, όπως: Αποφυγή σωματικής και ψυχικής έντασης και κούρασης Αποφυγή του άγχους και του στρες Προφύλαξη του οργανισμού από μολύνσεις, ιώσεις, τραυματισμούς Αποφυγή λήψης ορισμένων φαρμάκων όπως κάποιες ομάδες αντιβιοτικών Υιοθέτηση υγιούς διατροφής και ήπιας άσκησης   Άφθονη ξεκούραση και αποφυγή της έκθεσης σε ακραία περιβάλλοντα #myastheniagravis

Η μυασθένεια Gravis είναι μια αυτοάνοση διαταραχή του νευρομυϊκού συστήματος που προκαλεί μυϊκή αδυναμία, κόπωση, εξάντληση, προβλήματα στην βάδιση, την κίνηση, την ισορροπία καθώς και άλλες δυσλειτουργίες, (διαβάστε αναλυτικά για την μυασθένεια Gravis, εδώ) . Οι θεραπευτικές επιλογές για την αντιμετώπιση την νόσου διαρκώς εξελίσσονται και νέα φάρμακα βγαίνουν στην κυκλοφορία για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της μυασθένειας Gravis. Οι 2 νέες ουσίες που κυκλοφορούν στην ΕΕ και την χώρα μας είναι: Η ραβουλιζουμάμπη (ravulizumab) που είναι ένα εξανθρωπισμένο μονοκλωνικό αντίσωμα κάπα IgG2/4 και χορηγείται επιτυχώς σε ενήλικες με γενικευμένη μυασθένεια Gravis (gMG) που είναι θετικοί σε αντισώματα κατά του υποδοχέα ακετυλοχολίνης (AChR Ab+). Η εφγαρτιγιμόδη άλφα (Efgartigimod alfa ) που είναι ένα θραύσμα ανθρώπινου αντισώματος IgG1 και ανήκει στους εκλεκτικούς ανοσοκατασταλτικούς παράγοντες και χορηγείται επιτυχώς σε σε ενήλικες με γενικευμένη μυασθένεια Gravis (gMG) που είναι θετικοί σε αντισώματα κατά του υποδοχέα ακετυλοχολίνης (AChR Ab+). Οι συνεχόμενες εξελίξεις στη μοριακή βιολογία και την φαρμακολογία προσφέρουν διαρκώς νέα φάρμακα που αλλάζουν τα δεδομένα για το θεραπευτικό όφελος των ασθενών με μυασθένεια Gravis.

Υπάρχουν πολλά είδη φυτών που έχουν «θεραπευτικές ιδιότητες». Ένα από αυτά είναι και η κάνναβη. Όμως υπάρχουν περιορισμοί στην χρήση τόσο της κάνναβης όσο και στα υπόλοιπα βότανα. Ποιοι ασθενείς μπορούν να λάβουν θεραπεία με ιατρική κάνναβη Βασικός στόχος του γιατρού είναι να αμβλύνει την έντονη συμπτωματολογία των ασθενών που επιδεινώνει σε σημαντικό βαθμό την καθημερινότητα τους. Ανάλογα με τις ειδικές ανάγκες του κάθε ασθενούς , ο γιατρός θα αξιολογήσει την δραστική ουσία που χρειάζεται ο κάθε ασθενής, την δοσολογία και τον χρόνο θεραπείας. Πολλοί ασθενείς δεν μπορούν να λάβουν θεραπεία με ιατρική κάνναβη , καθώς λαμβάνουν φαρμακευτικές αγωγές που είναι ασύμβατες με τα κανναβινοειδή. Επίσης ασθενείς που πάσχουν από καρδιαγγειακά νοσήματα, παθήσεις του αναπνευστικού, ψυχικά νοσήματα, έχουν εξάρτηση από το αλκοόλ, κ.α., δεν μπορούν να λάβουν αγωγή με ιατρική κάνναβη. Διαβάστε αναλυτικά στην σελίδα μας

Έγκριση από την ΕΕ, έλαβε η επτινεζουμάμπη (eptinezumab) που αποτελεί ένα ανασυνδυασμένο μονοκλωνικό ανθρωποποιημένο αντίσωμα ανοσοσφαιρίνης G1 (IgG1).   Η επτινεζουμάμπη (eptinezumab), διατίθεται στην Ελλάδα και χορηγείται ενέσιμα στον ασθενή μία φορά κάθε 12 εβδομάδες.   Η επτινεζουμάμπη, είναι ένα πολλά υποσχόμενο φάρμακο που έχει σχεδιαστεί για να προσκολλάται στο γονίδιο καλσιτονίνης (CGRP) και να το εμποδίζει να δεσμεύεται με τον στόχο την πρόληψη της εμφάνισης ημικρανιών.

Η ινομυαλγία είναι μία διαταραχή κατά την οποία ο πάσχων υποφέρει από χρόνιους, επίμονους και διάχυτους πόνους σε διάφορα μέρη του σώματος του, όπως η πλάτη, η σπονδυλική στήλη, τα χέρια, τα πόδια, ο θώρακας, η κοιλιά, το κεφάλι, οι αρθρώσεις, κ.α. Ο πόνος μπορεί να είναι ήπιος έως σοβαρός και να συνοδεύεται από δυσκαμψία και άλλα συμπτώματα που θα δούμε παρακάτω. Την πρώτη περιγραφή του συνδρόμου της ινομυαλγίας την έκανε το 1904 ο Βρετανός νευρολόγος Sir William Richard Gowers και την ονόμασε ινοσίτιδα. Το 1987 η ινομυαλγία αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά από την Αμερικανική Ιατρική Ένωση ως καθορισμένης οντότητας ασθένεια και μόλις το 1990 τέθηκαν τα πρώτα κριτήρια που προσδιορίζουν την νόσο από το  Αμερικανικό Κολλέγιο Ρευματολογίας.   Στη ουσία δεν πρόκειται για ασθένεια, αλλά για ένα πολύπλοκο και πολυπαραγοντικό σύνδρομο που εκδηλώνεται με ποικίλες συμπτωματολογίες που διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μπορεί να επηρεάσει άτομα οποιασδήποτε ηλικίας, ακόμη και παιδιά, αλλά συνήθως εμφανίζεται ελαφρώς συχνότερα στις γυναίκες. Η ινομυαλγία μπορεί να επηρεάσει οποιοδήποτε μέρος του σώματος και να επιδεινωθεί από το άγχος και το στρες, από το κρύο και την υγρασία, από την σωματική δραστηριότητα, από την διατροφή και άλλους εξωγενείς παράγοντες.   Ποια είναι τα συμπτώματα της Ινομυαλγίας Όπως αναφέραμε, η ινομυαλγία εκδηλώνεται διαφορετικά από άτομο σε άτομο. Επίσης έχει εξάρσεις και υφέσεις, καθώς και μεταβολές των συμπτωμάτων στην πορεία. Εκτός από τον βαθύ πόνο σε διάφορα μέρη ή και σε όλο το σώμα (κυρίως στους μυς, στους τένοντες και στις αρθρώσεις), ο ασθενής μπορεί να αισθάνεται καψίματα, μουδιάσματα, τσιμπήματα, μυρμηγκιάσματα και άλλες νευροπαθητικού τύπου ενοχλήσεις.   Τα συνηθέστερα συμπτώματα της ινομυαλγίας, είναι: Χρόνιοι μυϊκοί πόνοι, που εκτίνονται σε όλο το σώμα ή σε πολλαπλές περιοχές.  Δυσκαμψία των μυών και των αρθρώσεων. Κεφαλαλγίες και επαναλαμβανόμενες ημικρανίες. Μόνιμο πόνο στους μύες του προσώπου, στο αυτί ή και στη γνάθο (διαταραχές της κροταφογναθικής άρθρωσης). Πόνοι στα χέρια, τα πόδια, το κεφάλι, την πλάτη, τον θώρακα, την κοιλιά, τους γλουτούς, τις κνήμες, τα πέλματα. Διαρκή κόπωση και μόνιμο αίσθημα κούρασης με γριπώδη συμπτωματολογία. Διάμεση κυστίτιδα και σύνδρομο επώδυνης ουροδόχου κύστης. Χρόνιο πυελικό πόνο που μπορεί να επηρεάζει την γεννητική, την πρωκτική και την ιεροκοκκυγική περιοχή. Διαταραχές στο πεπτικό σύστημα, γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και συμπτώματα ευερέθιστου εντέρου με συχνούς κοιλιακούς πόνους και επεισόδια διάρροιας, δυσκοιλιότητας ή εναλλαγές αυτών. Προβλήματα μνήμης και συγκέντρωσης Δυσκολία στον ύπνο και κακή ποιότητα ύπνου. Επιθετική συμπεριφορά. Άγχος και κατάθλιψη.   Ποια είναι τα αίτια της Ινομυαλγίας Οι αιτιολογικοί παράγοντες δεν είναι αποσαφηνισμένοι έως τώρα. Σίγουρα υπάρχει συσχέτιση ορισμένων γονιδιακών παραγόντων. Επειδή όμως η ινομυαλγία όλο και συχνότερα παρουσιάζεται στον γενικό πληθυσμό, εικάζεται ότι μεγάλο ρόλο στον πυροδοτικό μηχανισμό της εμφάνισης της, έχουν οι περιβαλλοντικοί και διατροφικοί παράγοντες της εποχής μας .   Ωστόσο υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που έχουν αυξημένη προδιάθεση στην αντίληψη του πόνου όπως οι διαταραχές της υπεραλγησίας και της αλλοδυνίας. Επίσης ινομυαλγία μπορεί να προκαλέσουν οι τραυματισμοί και τα ρευματικά νοσήματα όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, το σύνδρομο Sjogren, η αξονική σπονδυλαρθρίτιδα, η ψωριασική αρθρίτιδα, η οστεοαρθρίτιδα κ.α. και για αυτό το λόγο πρέπει να αποφευχθεί η διαφοροδιάγνωση και να εντοπιστεί το ακριβές αίτιο.   Πυροδοτικοί παράγοντες που μπορεί να προκαλέσουν την εμφάνιση της ινομυαλγίας, είναι: Οι λοιμώξεις. Πολλές φορές μία λοίμωξη από κάποιο ιό ή βακτήριο μπορεί να πυροδοτήσει τον μηχανισμό εμφάνισης της ινομυαλγίας. Η κατάθλιψη και το άγχος. Ο υποθυρεοειδισμός. Ποια είναι η αντιμετώπιση της Ινομυαλγίας Δεν υπάρχει τυποποιημένη θεραπευτική αγωγή για την ινομυαλγία. Κάθε ασθενής θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον γιατρό σύμφωνα με τις ανάγκες και την βαρύτητα των συμπτωμάτων του. Ο βασικός στόχος είναι η διατήρηση της καλής ποιότητας της ζωής και της λειτουργικότητας του πάσχοντα. Δυστυχώς στην ινομυαλγία τα αντιφλεγμονώδη και τα αναλγητικά φάρμακα, δεν παρέχουν ανακούφιση. Τα σύγχρονα συνταγογραφούμενα φάρμακα που έχουν αποτελεσματική δράση στοχεύουν σε περιοχές του εγκέφαλου και του νωτιαίου μυελού που έχουν μείζονα ρόλο στην εμφάνιση του πόνου. Πρέπει να τονίσουμε ότι η στενή συνεργασία του ασθενή με τον γιατρό του, μπορεί να αναχαιτίσει τη βαρύτητα των συμπτωμάτων και να βελτιώσει κατά πολύ την καθημερινότητα του ασθενούς.

Το οπτικό νεύρο συνδέει τον οφθαλμό με τον εγκέφαλο και αποτελείται από εκατομμύρια νευρικές ίνες που μεταφέρουν τις οπτικές πληροφορίες για να επιτευχθεί η όραση. Οποιαδήποτε παθολογική διαταραχή εκδηλωθεί στο οπτικό νεύρο επηρεάζει την σωστή λειτουργία των νευρικών ινών και κατ΄επέκταση την όραση. Η οπτική νευρίτιδα αποτελεί μία φλεγμονώδης πάθηση του οπτικού νεύρου που μπορεί να οφείλεται σε διάφορους  παράγοντες, όπως: Απομυελινωτικές νόσους όπως η Σκλήρυνση κατά Πλάκας και η νόσος Devic. Υπολογίζεται ότι άνω του 50% των ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας θα εμφανίσει οπτική νευρίτιδα. Αυτοάνοσα νοσήματα, όπως: Αγγειϊτιδες, Συστηματικό Ερυθηματώδη Λύκο, Σύνδρομο Sjogren, Νόσος Behcet, Σαρκοείδωση, κ.α. Λοιμώδη αίτια, όπως: Φυματίωση, Σύφιλη, Τοξοπλάσμωση, Nόσος Lyme, Bρουκέλλωση, ιογενείς λοιμώξεις (πχ. ιλαρά, ανεμοβλογιά, λοιμώδης μονοπυρήνωση), κ.α.   Ποια είναι τα συμπτώματα της οπτικής νευρίτιδας Το βασικό σύμπτωμα της οπτικής νευρίτιδας είναι η εξελισσόμενη έκπτωση της όρασης. Επίσης, χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι ο πόνος που εκδηλώνεται κατά τις κινήσεις του οφθαλμού. Άλλα συμπτώματα είναι η θολή όραση, τα σκοτεινά σημεία στο οπτικό πεδίο, οι φωταψίες, η δυσχρωματοψία, κ.α.   Πώς γίνεται η διάγνωση της οπτικής νευρίτιδας Η διάγνωση της οπτικής νευρίτιδας περιλαμβάνει νευρολογική και οφθαλμολογική εξέταση. Επίσης στις εξετάσεις περιλαμβάνονται: μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου και οφθαλμικών κογχών, αιματολογικές εξετάσεις, έλεγχος του οπτικού νεύρου με τομογραφία οπτικής συνοχής, κ.α.   Ποια είναι η θεραπεία της οπτικής νευρίτιδας Ανάλογα με τους αιτιολογικούς παράγοντες η θεραπεία μπορεί να περιλαμβάνει φαρμακευτικές αγωγές ανοσοτροποποίησης, ανοσοκατασταλτικά φάρμακα και χορήγηση αντιβιοτικών.

Το σύνδρομο POEMS ή οστεοσκληρυντικό μυέλωμα είναι μία κακοήθης αιματολογική και πολυσυστηματική νόσος με κύριο χαρακτηριστικό την παρουσία της Μ μονοκλωνικής πρωτεΐνης στο αίμα. Ένας τύπος λευκών αιμοσφαιρίων που βρίσκονται στον μυελό των οστών, είναι τα πλασματοκύτταρα που παράγουν ειδικά αντισώματα (ανοσοσφαιρίνες Ig) βοηθώντας τον οργανισμό να καταπολεμά τις λοιμώξεις. Στο σύνδρομο POEMS ο κακοήθης πολλαπλασιασμός των πλασματοκυττάρων απελευθερώνει M-πρωτεΐνες στο αίμα προκαλώντας βλάβες και διαταραχές στα συστήματα του οργανισμού. Το σύνδρομο POEMS αποτελεί ακρωνύμιο των λέξεων : Polyneuropathy, Organomegaly, Endocrinopathy, Monoclonal Protein, Skin changes. Δηλαδή : Πολυνευροπάθεια, Οργανομεγαλία, Ενδοκρινοπάθεια, Μονοκλωνική Πρωτεΐνη και Δερματικές Αλλαγές Το σύνδρομο POEMS εμφανίζεται περίπου στην ηλικία των 50 ετών και πιο συχνά στους άνδρες. Τα σημεία και συμπτώματα του συνδρόμου POEMS, είναι: Πολυνευροπάθεια που εκδηλώνεται με πόνο στα άκρα, αδυναμία, μυρμήγκιασμα, μούδιασμα, κάψιμο, τσιμπήματα, κ.α. Οργανομεγαλία (σπληνομεγαλία, ηπατομεγαλία, λεμφαδενοπάθεια) Ενδοκρινοπάθεια (διαταραχές των επινεφριδίων, του θυρεοειδούς, των παραθυρεοειδών, της υπόφυσης) Μονοκλωνική πλασματοκυτταρική διαταραχή Δερματικές αλλαγές όπως κερασόχροα αιμαγγειώματα, υπερχρωματισμός, κ.α. Διαταραχές της όρασης και οίδημα της οπτικής θηλής Βλάβες στα οστά Φλεβικές θρομβώσεις Πνευμονικές βλάβες Θρομβοκυττάρωση Πολυκυτταραιμία Το σύνδρομο POEMS είναι μια ανίατη νόσος. Ωστόσο η εξέλιξη της φαρμακολογίας τα τελευταία πέντε χρόνια, προσφέρει διαρκώς νέα φάρμακα που διπλασιάζουν την επιβίωση και βελτιώνουν σημαντικά την ποιότητα ζωής των ασθενών. Οι νέες θεραπείες περιλαμβάνουν επιλογές καινοτόμων φαρμάκων, όπως: ανοσοτροποποιητικά φάρμακα, αλκυλιούντες παράγοντες, αντι-VEGF θεραπείες, αυτόλογη μεταμόσχευση αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων, κ.α.

Τα άτυπα παρκινσονικά σύνδρομα αποτελούν σύνθετες νευροεκφυλιστικές παθήσεις στις οποίες εμφανίζονται οι κλασικές κινητικές εκδηλώσεις της νόσου του Πάρκινσον με επιπρόσθετες νευρολογικές διαταραχές που δημιουργούν εντονότερη και εκτεταμένη προσβολή του νευρικού συστήματος του ασθενούς. Τα άτυπα παρκινσονικά σύνδρομα είναι δύσκολο να διαφοροποιηθούν από την νόσο του Πάρκινσον. Η υποψία διάγνωσης τίθεται κυρίως από την φτωχή ανταπόκριση του ασθενούς στην θεραπεία με λεβοντόπα. Στα άτυπα παρκινσονικά σύνδρομα περιλαμβάνονται οι: η Προϊούσα Υπερπυρηνική Παράλυση (PSP) που είναι ο πιο συχνός τύπος των άτυπων παρκινσονικών συνδρόμων το Φλοιοβασικό Σύνδρομο (CBS) η Ατροφία Πολλαπλών Συστημάτων (MSA) η Μετωποκροταφική Άνοια - Νόσος του Pick η Άνοια με σωμάτια Lewy Τα άτυπα παρκινσονικά σύνδρομα έχουν βαρύτερη κλινική πορεία από το Πάρκινσον, ωστόσο σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπισή τους, έχει ο χρόνος έναρξης της θεραπείας με φάρμακα. Οι κατάλληλες θεραπευτικές αγωγές διαχειρίζονται τα συμπτώματα και βελτιώνουν την ποιότητα ζωής του ασθενούς. #Parkinsonplus